Strefa Pacjenta

Zalecenia dla pacjentów

przyjmowanych do diagnostyki inwazyjnej układu krążenia

Aktualne skierowanie od lekarza rodzinnego lub kardiologa
Dowód osobisty
Wypisy lub ksero wypisów ze szpitala i wszelką posiadaną dokumentację medyczną dotyczącą dotychczasowego leczenia.
Lista przyjmowanych leków - prosimy o zabranie listy leków, jakie Państwo zażywacie, także na inne niż kardiologiczne schorzenia.

Zalecenia przed przyjęciem pacjenta

na oddział kardiologii:

Pacjent powinien być na czczo.
Pacjent możne pić wodę w niewielkich ilościach, do popicia przyjmowanych leków (nie należy pić soków, herbaty, kawy).
Pacjent chory na cukrzycę nie powinien zażywać porannej dawki insuliny oraz tabletek przeciwcukrzycowych, natomiast powinien zabrać ze sobą insulinę oraz pen.
Pacjent powinien skonsultować się telefonicznie z lekarzem oddziału w sprawie leków przyjmowanych na stałe oraz ewentualnej konieczności odstawienia niektórych z nich przed przyjęciem na oddział (np. przeciwpłytkowe, przeciwkrzepliwe, antyarytmiczne). Najlepiej aby miał ze sobą listę wszystkich zażywanych na stałe leków podczas rozmowy telefonicznej i w dniu przyjęcia na oddział.
Pacjent powinien być wykąpany i powinni mieć ze sobą wodę mineralną niegazowaną.
Pacjent ma zgłosić się bez stanów zapalnych (grypa, angina, przeziębienie).
Pacjent powinien mieć ze sobą przybory toaletowe, pidżamę (koszulę), kapcie oraz przybory do golenia.
Pacjent, który ma wyniki badań: grupę krwi (oryginał lub wpis do dowodu osobistego), HBS, OWA (RPR), anty HCV, anty HIV, morfologię krwi, elektrolity, glukozę, RTG klatki piersiowej (PA i boczne z kontrastem) proszony jest o ich przyniesienie w dniu przyjęcia, co przyspieszy wykonanie zabiegu i zapobiegnie niepotrzebnemu powtarzaniu w/w badań.
Dodatkowo konieczne jest przyniesienie ze sobą wszelkiej innej dokumentacji medycznej (karty wypisowe, wyniki badań, filmy z poprzednich zabiegów).

Wszystkie oferowane przez nasze oddziały zabiegi są wykonywane w ramach kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia

Szanowni Pacjenci!

Zgodnie z rekomendacjami Ministra Zdrowia i Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 28 kwietnia 2022 roku., przedstawiamy zasady odwiedzin obowiązujące w naszych oddziałach kardiologicznych:

Odwiedziny są możliwe jednoczasowo przez 1 osobę, a w szczególnych sytuacjach – 2 osoby.
Zgodnie z możliwościami organizacyjnymi każdego z oddziałów, określa się przedziały czasowe dla odbywania odwiedzin w ciągu dnia i ograniczenie czasu trwania odwiedzin, w celu zmniejszenia ryzyka gromadzenia się osób w jednym pomieszczeniu oraz umożliwienia regularnego czyszczenia i dezynfekcji powierzchni w tych pomieszczeniach.
Konieczne jest stosowanie maseczki zasłaniającej usta i nos przez cały czas przebywania na terenie oddziału.
Umożliwiamy osobom odwiedzającym umycie rąk wodą z mydłem lub dezynfekcji rąk niezwłocznie po wejściu przez nie do podmiotu leczniczego (dezynfektory automatyczne do rąk).
Przed wykonaniem czynności pielęgnacyjnych przy odwiedzanym pacjencie osoba odwiedzająca uprzednio (bezpośrednio przed kontaktem) zobowiązana jest do dokładnego umycia lub dezynfekcji rąk.
Jeśli odwiedziny odbywają się w budynku, personel oddziału odpowiedzialny jest za regularne wietrzenie oraz czyszczenie i dezynfekcję pomieszczeń, w których odbywają się odwiedziny.
Osoby z objawami infekcji nie powinny odwiedzać pacjentów, w szczególności pacjentów z obniżoną odpornością niezaszczepionych przeciw COVID-19 oraz bez historii przebycia zakażenia wirusem SARS-CoV-2 w ciągu ostatnich 180 dni – z wyjątkiem sytuacji szczególnych, które powinny być określone przez kierownika podmiotu leczniczego (np. w przypadku wizyt pożegnalnych u pacjentów).

Link do komunikatu z rekomendacjami tutaj.

Rodzaje zabiegów

wykonywanych w naszych oddziałach kardiologicznych:

leczenie ostrych
zespołów wieńcowych w ramach
24 godzinnych dyżurów zawałowych

Leczenie ostrych zespołów wieńcowych (OZW) to zespół objawów, które występują w przebiegu ostrego niedokrwienia mięśnia sercowego. Najczęściej dolegliwości pojawiają się na skutek zaawansowanej miażdżycy tętnic wieńcowych, jednak mogą być powodowane także przez inne czynniki. Mianem ostrych zespołów wieńcowych określa się zawały mięśnia sercowego (w zależności od wyniku EKG rozróżnia się STEMI, NSTEMI oraz nieokreślony zawał serca), niestabilną dławicę piersiową oraz nagły zgon sercowy. Najczęstszą przyczyną OZW jest blaszka miażdżycowa obecna w naczyniu wieńcowym. Miażdżyca jest dynamiczną chorobą, która przez wiele lat może nie dawać żadnych objawów, przez co często pozostaje niezauważona aż do wystąpienia pierwszego epizodu OZW. Postępowaniu miażdżycy naczyń sprzyjają m.in.

nadciśnienie tętnicze,
hipercholesterolemia,
palenie tytoniu,
cukrzyca.

OZW powodowany jest zwykle przez pęknięcie lub erozję blaszki miażdżycowej, co powoduje krytyczne zmniejszenie dopływu krwi do mięśnia sercowego. OZW może być także wywołany m.in. przez postępujący proces zakrzepowy w świetle naczynia wieńcowego lub skurcz tętnicy doprowadzającej krew do serca.

wszczepianie kardiowerterów-defibrylatorów

Kardiowerter-defibrylator (ang. implantable cardioverter defibrillator, ICD) to urządzenie, które ma zdolność rozpoznawania groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca oraz przerwania tych arytmii za pomocą impulsu elektrycznego.

Urządzenie to jest wszczepiane pacjentom z zaawansowaną niewydolnością serca, zagrożonym nagłym zgonem z powodu złożonych komorowych zaburzeń rytmu serca (częstoskurcz komorowy, migotanie komór).

Klasyczny ICD zbudowany jest z tzw. „puszki” zawierającej generator impulsów elektrycznych i źródło energii (baterię), oraz elektrody defibrylującej. W trakcie implantacji elektrodę wprowadza się drogą przezżylną do jam prawego serca, natomiast samo urządzenie jest wszczepiane najczęściej w okolicy podobojczykowej lewej, podskórnie, w specjalnie wypreparowanym miejscu, tzw. loży.

Bateria kardiowertera działa zazwyczaj przez 4 do 5 lat, a stan ICD powinien być kontrolowany co kilka miesięcy w szpitalu, w którym został wszczepiony.

angioplastyka tętnic
wieńcowych (PCI)

Angioplastyka tętnic wieńcowych jest zabiegiem, polegającym na udrożnieniu zwężonej lub nawet zupełnie zamkniętej tętnicy wieńcowej bez konieczności otwierania klatki piersiowej.

Podstawą wszystkich zabiegów przezskórnych w leczeniu choroby niedokrwiennej serca jest cewnikowanie naczyń wieńcowych. Za pomocą przyrządów wprowadzanych do światła tętnic wieńcowych poszerza się zwężone naczynia krwionośne, zgniata lub usuwa blaszkę miażdżycową lub zatory będące przyczyną niedokrwienia (rewaskularyzacja – przywrócenie przepływu krwi do obszaru mięśnia sercowego objętego niedokrwieniem), a często wprowadza się do naczynia stent, czyli miniaturową „sprężynkę” zbudowaną z cienkiej siatki, umieszczaną w świetle zwężonego naczynia w celu zwiększenia i utrzymania jego drożności.

Wskazania do tego zabiegu można podzielić na pilne oraz planowe. Do pilnych wskazań (najczęściej z wszczepieniem stentów) należą ostre zespoły wieńcowe (zawał serca). Zabieg przezskórnej angioplastyki stosuje się jako leczenie pierwszego wyboru lub w ramach tak zwanej interwencji ratunkowej. Praktycznie każdy pacjent z zawałem serca powinien przejść angioplastykę naczyń wieńcowych.

wszczepianie układów do resynchronizacji serca (CRT)

Stymulator resynchronizujący serca (CRT) to elektroniczne urządzenie wszczepiane na stałe pacjentowi, mające na celu poprawę funkcjonowania serca jako pompy. Stymulator resynchronizujący zmniejsza objawy niewydolności serca, takie jak: obrzęki, duszność, ograniczenie tolerancji wysiłku. W uszkodzonym sercu część komory kurczy się z opóźnieniem. Celem działania CRT jest przywrócenie synchronii skurczu serca. Synchronia ta polega na równoczesnym kurczeniu się wszystkich ścian serca. Zabieg wszczepienia CRT przebiega w sposób bardzo zbliżony do wszczepienia „zwykłego” rozrusznika.

Poprzez żyły w okolicy obojczyka wprowadza się do prawego przedsionka i obydwu komór serca końcówki elektrod (bez otwierania serca – tzw. metodą przezskórną), testuje ich prawidłową funkcję, a następnie wolne końce elektrod łączy się ze stymulatorem. Stymulator podłączony do elektrod umieszcza się w kieszonce wytworzonej pod skórą, pod obojczykiem (po lewej stronie u osób praworęcznych.

Cechą wyróżniającą CRT od rozrusznika jest dodatkowa elektroda dostarczająca impulsy do drugiej komory. Stymulator resynchronizujący ma poprawiać funkcję skurczową serca a nie tylko chronić przed zbyt wolną jego akcją. Automatyczny defibrylator-kardiowerter (ICD) to wszczepialne urządzenie, które (również będąc w razie potrzeby rozrusznikiem) ma rozpoznawać groźne dla życia arytmie i przerywać je, chroniąc pacjenta przed nagłą śmiercią arytmiczną.

Koronografia

Koronarografia jest badaniem umożliwiającym obejrzenie na filmie rentgenowskim przebiegu tętnic wieńcowych (tętnic, którymi krew dostarczana jest do mięśnia serca). Badanie umożliwia ocenę wielkości i przebiegu tętnic wieńcowych, a także zlokalizowanie miejsc, w których tętnice te uległy zwężeniu lub całkowitemu zatkaniu.
Zabieg koronarografii polega na wprowadzeniu poprzez nakłucie tętnicy (w pachwinie lub w okolicy nadgarstka) cienkiej plastikowej rurki (zwanej cewnikiem) aż do miejsca, w którym tętnice wieńcowe odchodzą od tętnicy głównej (aorty). Miejsce wprowadzenia cewnika jest znieczulone miejscowo, koronarografia nie wymaga znieczulenia ogólnego (uśpienia). W trakcie badania kolejno do obu tętnic wieńcowych (prawej i lewej) wstrzykiwany jest środek kontrastowy (widoczny na filmie rentgenowskim), przebieg badania rejestrowany jest na płycie CD.

przezskórne leczenie chorób strukturalnych serca (ASD/PFO)

Przezskórne zamknięcie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej to małoinwazyjna metoda leczenia wad serca takich jak:

ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu ASD, tzw. „rzeczywisty otwór” w przegrodzie pomiędzy przedsionkami serca,
przetrwały otwór owalny (PFO – czyli niedomknięta „zastawka” z okresu rozwojowego w przegrodzie między przedsionkami).

Standardową metodą zamykania ubytków w przegrodzie międzyprzedsionkowej jest przezskórna implantacja specjalnego okludera zbudowanego z dwóch elastycznych dysków (parasolek). Po miejscowym znieczuleniu okolicy pachwiny nakłuwa się żyłę udową i wprowadza się przez żyłę główną dolną cewnik diagnostyczny do prawego przedsionka serca. Jego końcówką lekarz przechodzi przez istniejący ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej do lewego przedsionka serca. Następnie przez ten cewnik wprowadza się okluder do zamykania ubytku. W lewym przedsionku serca zostaje otwarta i dopasowana połowa systemu (jeden dysk). Następnie po prawej stronie przegrody zostaje otwarta druga część systemu (drugi dysk). Po dokonaniu kontroli prawidłowości implantacji za pomocą echokardiografii przezprzełykowej, system zostaje odłączony odpowiednim mechanizmem zwalniającym. Cewnik zostaje usunięty, a miejsce nakłucia żyły zamknięte.

Zabieg wykonywany jest pod kontrolą promieniowania rentgenowskiego i wymaga podawania kontrastu (płynu widocznego w promieniach rentgena). Pozycjonowanie okludera odbywa się pod kontrolą echokardiografii.

Po udanym zabiegu pacjenci mogą opuścić szpital nawet na drugi dzień. Po wypisaniu ze szpitala konieczne są kontrolne wizyty po miesiącu, trzech, sześciu i dwunastu miesiącach. Kontrole po zabiegu oceniają prawidłowość implantacji oraz wykrywają ewentualne powikłania.

ablacje zaburzeń rytmu serca

Zabiegi ablacji mięśnia sercowego – inwazyjny zabieg przeprowadzany w celu zlikwidowania arytmii. Polega na wytworzeniu w sercu niewielkiej blizny (np.: w miejscu przebiegu tzw. drogi dodatkowej) w miejscu powstawania arytmii. Tkanka serca w miejscu aplikacji traci swoje właściwości elektryczne i przestaje być źródłem arytmii, dzięki temu w około 90% przypadków dochodzi do całkowitego jej usunięcia Ablacja przeprowadzana jest zazwyczaj bezpośrednio po wykonaniu badania elektrofizjologicznego. Jeden z cewników używanych podczas badania elektrofizjologicznego jest usuwany, a w na jego miejsce wprowadza się cewnik ablacyjny i umieszcza go w sercu. Następnie dzięki płynącemu przez cewnik prądowi o wysokiej częstotliwości dochodzi do jego nagrzania (do kilkudziesięciu stopni) tkanki , czego efektem jest powstanie niewielkiej blizny w sercu. Do usunięcia arytmii niezbędne jest czasami wykonanie kilku blizn. Podobnie jak badanie elektrofizjologiczne tak i ablacja przeprowadzana jest u przytomnego pacjenta. Zabieg jest zazwyczaj niebolesny, choć niektórzy pacjenci odczuwają przemijające uczucie ciepła, pieczenia czy niewielki ból. Czas trwania ablacji jest bardzo zmienny może trwać (nie licząc poprzedzającego badania elektrofizjologicznego) od kilkudziesięciu minut do kilku godzin.

IVUS (ultrasonografia wewnątrznaczyniowa)

Ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (IVUS) jest jedną z technik inwazyjnego diagnozowania i leczenia serca i naczyń wieńcowych umożliwiająca obrazowanie anatomii tętnic wieńcowych. Mikro sonda emitująca fale jest wprowadzana do światła tętnicy w czasie cewnikowania serca – koronarografii. Uzyskany obraz pozwala na ocenę morfologii zmian miażdżycowych w ścianie tętnicy wieńcowej, ułatwiając lekarzom podjęcie decyzji o leczeniu zabiegowym. Po wszczepieniu stentu pozwala również na kontrolę efektu interwencji – optymalne rozprężenie stentu w świetle tętnicy, czy jest prawidłowo rozprężony, czy lek zawarty w ścianie stentu przylega do chorej ściany naczynia oraz uwidaczniając ewentualne skrzepliny w świetle naczynia.

wszczepienia stałych i czasowych stymulatorów serca

Wszczepienia stałych i czasowych stymulatorów serca – Rozrusznik (stymulator) serca to miniaturowe urządzenie dbające by serce nie biło zbyt wolno, nowoczesne rozruszniki także zapobiegają i przerywają arytmie, poprawiają skurcz serca. Rozrusznik zasilany przez baterię, której trwałość wynosi średnio od 5 do 15 lat. Istnieje wiele typów rozrusznika przystosowanych do różnych potrzeb zależnie od rodzaju schorzenia. Rozrusznik serca wszczepia się chorym ze zbyt wolną pracą serca (bloki serca, bradykardia, choroba węzła zatokowego, intensywne leczenie szybkich arytmii serca). Wszczepienie rozrusznika serca to zabieg polegający na wszyciu pod skórę klatki piersiowej tego urządzenia. Rozrusznik (stymulator) łączy się z sercem za pomocą 1 lub 2 przewodów nazywanych elektrodami, które wprowadza się do serca przez żyłę.

FFR (ocena istotności zwężeń)

Badanie FFR to nowoczesna i bardzo dokładna metoda oceny stopnia zwężenia tętnic wieńcowych za zmianą miażdżycową.

Polega na wprowadzeniu poprzez cewnik do tętnicy wieńcowej serca specjalnego, jednorazowego użytku, mikroczujnika ciśnieniowego. Zastosowanie FFR w kardiologii inwazyjnej pozwala na ocenę istotności zwężenia i podjęcie właściwej strategii leczenia.

Po aplikacji pewnych leków oraz pomiarach, pozwala w chwili obecnej w najdokładniejszy sposób zmierzyć stopień istotności zwężenia naczynia wieńcowego. Ma szczególne zastosowanie w niektórych przypadkach choroby wieńcowej wielonaczyniowej (zwężenia wielu naczyń). W wielu przypadkach po ocenie w FFR pacjent unika leczenia inwazyjnego (PCI) pozostając na równie skutecznej odlegle terapii farmakologicznej stabilizującej proces miażdżycy.