Kardiowerter-defibrylator (ang. implantable cardioverter defibrillator, ICD) to urządzenie, które ma zdolność rozpoznawania groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca oraz przerwania tych arytmii za pomocą impulsu elektrycznego.

Urządzenie to jest wszczepiane pacjentom z zaawansowaną niewydolnością serca, zagrożonym nagłym zgonem z powodu złożonych komorowych zaburzeń rytmu serca (częstoskurcz komorowy, migotanie komór).

Klasyczny ICD zbudowany jest z tzw. „puszki” zawierającej generator impulsów elektrycznych i źródło energii (baterię), oraz elektrody defibrylującej. W trakcie implantacji elektrodę wprowadza się drogą przezżylną do jam prawego serca, natomiast samo urządzenie jest wszczepiane najczęściej w okolicy podobojczykowej lewej, podskórnie, w specjalnie wypreparowanym miejscu, tzw. loży.

Bateria kardiowertera działa zazwyczaj przez 4 do 5 lat, a stan ICD powinien być kontrolowany co kilka miesięcy w szpitalu, w którym został wszczepiony.